යෝගට් කෝප්ප

දිනය: අගෝස්තු 09, වසර 2009,
ඉරිදා දිනයක්

සිත් දින පොතෙන් බ්ලොග් දින පොතට - සටහන් අංක 4

යෝගට් කෝප්ප.............

අද ඉරිදා දිනයක් වූ බැවින් මා ලද විවේකයෙන් ඇවිදින්නට යාමට සිතුවෙමි.
මෙවන් විවේකයක් ලද බොහෝවිට මා ඇවිදින්නට යන්නේ විශ්ව විද්‍යාලය (පේරාදෙණිය) වෙතය.
පළමුව ක්‍රීඩාංගනය වෙත ගොස් එතැන ටික මොහොතක් රැඳී හිඳ ආසන්නයේ වූ කිරිහල වෙත ගියේ යෝගට් එකක් කෑමටය.

එම කිරිහල ඉදිරිපිට දර්ශනීය වෘක්ෂයක් ඇති අතර එහි අතු ඉතා පහතින් පිහිටා ඇත.

මේ ගස යට පවතින දැඩි සෙවනත් සිසිලත් නිසා බොහෝ දෙනා විවේකය පිණිස මෙතැනට පැමිනෙති. එමෙන්ම මේ ඉදිරිපිට ඇති බස් නැවතුමේ සිටින බොහෝ දෙනා ද බසයක් එන තුරු රැඳී සිටින්නේ මේ ගස් සෙවනේය.

බොහෝ දෙනෙකුට තරාතිරම නොබලා ගතට මෙන්ම හිතටද සිසිලක් ගෙනදෙන මේ වෘක්ෂය ආශ්‍රිත කුඩා පරිසරයට ඉන් ප්‍රයෝජන ගන්නාවූ ඇතමුන් සලකා ඇති අන්දම එතැනට ගිය මට දැක ගත හැකි විය.

තැන තැන වූයේ විසිකර දමා තිබූනු හිස් යෝගට් කෝප්ප හා සිලි සිලි මලුය.
එසේ කර ඇත්තේ ආසන්නයේම කසල බඳුනක් තියෙද්දීම ය.
මෙතරම් වූ සුන්දර පරිසරයක් තමන් විසින් අපවිත්‍ර කරනවා යයි මේවා විසිකරන විට ඔවුන්ට නොසිතෙනවා විය හැකිද?

සුන්දරත්වය පසෙකින් තබමු.

ඩෙංගු මදුරුවන් බෝවන ස්ථාන ඉවත් කරන්නැයි උදේ හවස කියද්දීත්, ලංකාවේ වැඩිම ඩෙංගු මරණ මහනුවර ප්‍රදේශයෙන් වාර්තා වෙද්දීත් තමන් හෝ තම හිතවතුන් නැවත මෙතැනට පැමිණෙන විට මරණයට මඟ සලසන්නට තරම් මොවුන් කුරිරුද, එසේත් නැත්නම් මෝඩද, නැත්නම් පුරුද්දද යන්න ගැටලුවකි.

මා කල දෙයක් නොවුනත්, මගේ රාජකාරියක් නොවුනත්, මගේ යුතුකමක් ලෙස සලකා ගස යට විසිරී තිබූ කසල සියල්ල එකතුකර අසල වූ කසල බඳුනට දැමීමි.

මෙතරම් වූ අලංකාර මේ ගසේ පහත ඇති අතු සියල්ලේම බොහෝ නම් ගම් දුරකථන අංක, ආදර වැකි කොටා ඇත. ඒ මෙම ගසට (අනා) ආදරය දක්වන්නවුන්ගේ සමරු සටහන්‍ ය. ඔවුන්ගේ නම් ගම් සහිතව ඔවුන් මේ බව ලොවට කියා පාති.

මේ සමඟම කිව යුතු තවත් කරුණක් ඇත. බොහෝ නිවාඩු දිනවල, උද්භිද උද්‍යානය නැරඹීමට පැමිණෙන ඇතැමුන් තම වාහන නවත්වන්නේ විශ්ව විද්‍යාල භූමිය තුලින් වැටී ඇති ගලහා මාර්ගය දෙපස අලංකාරව වවා ඇති තණ පිට්ටනි මතය.
එසේත් නැතිනම් මඟීන් සඳහා තනා ඇති කොන්ක්‍රීට් ස්ලැබ් මතය.

ඔවුන් කාබී, සතුටු වී, විවේක ගෙන එතැනින් පිටමංවන විට එතැන්හි ඉතිරි වන්නේ බත් ඉඳුල්, සිලිකොල, පත්තර කැබලි, හිස් ප්ලාස්ටික් බෝතල් හා පොඩිවුනු තණකොල හෝ කැඩී ගිය කොන්ක්‍රීට් ස්ලැබ්ය.

කලකට ඉහතදී නම් මෙවන් දේ සිදුවීම වැලැක්වූයේ විශ්ව විද්‍යාල ආරක්ෂක අංශයට පෙර සිසුන්‍ ය.

ඒ ඔවුන් එය තමන්ගේම ගෙවත්තයයි සැලකූ නිසාවෙන් පමණක් නොව එවන් දෙයකට ඉදිරිපත් වුවන්ට තමන් ගේ ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන්ද එතරම් ගැටලුවක් නොතිබූ නිසාවෙනි.

නමුත් කාලයත් සමඟ සියල්ල වෙනස්ව ඇත.

දැන් විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ගෙන් බොහොමයකට විශ්ව විද්‍යාලය තමන්ගේම යැයි නොහැඟෙනවා වන්නට පුලුවන.

තමන්ගේය යන හැඟීමක් ඇත්තවුන්ද නිහඩව සිටින්නේ ඔවුන්ට ගලහා හන්දියෙන් එපිට (විශ්ව විද්‍යාලයෙන් එපිට) සුරක්ෂිත බවක් නොදැනෙන සමාජයක් බිහිව ඇති නිසාවෙන් වන්නට පුලුවන.

කවුරුත් තම අත පයටත් ජීවිතයටත් ආදරය වෙති.

මා දන්නා තරමින් වැසිකිළිය තියෙද්දී කිසිවෙකුත් තම මිදුලේ මලපහ නොකරයි.
එමෙන්ම, වෙනකෙකු තම මිදුලේ මලපහ කරනවාටද කැමති නොවනවා ඇත.
තම මිදුලේ ඇති ගසේ හෝ සාලයේ බිත්තියේ හෝ කුරුටු බලි අඳින්නේද නැත.

එවන් දේට අකමැති අපේ මිනිසුන් මෙවන් ක්‍රියා කරන්නේ මොන සිතකින්දැයි මට නොතේරේ.

ඒ මට හිතෙන හැටිය.