Saturday, August 8, 2009

දරු සෙනෙහස

දිනය: අගෝස්තු 08, වසර 2009, සෙනසුරාදා දිනයක්

සිත් දින පොතෙන් බ්ලොග් දින පොතට - සටහන් අංක 3

දරු සෙනෙහස.............................

නූපන් වුවත් තම කුසයේ හිඳින දරුවා කෙරේ මවකගේ සිත තුල උපදින්නේ අපරිමිත ස්නේහයකි.
උපන්ගෙයිම දරුවෙකුගේ වියෝව මවට එතරම්ම වේදනාකාරී වන්නේ එබැවිනි.

තම ගර්භනී සමයේ අවසන් භාගයෙහි හුන් මවක් තම දරුවා දැඟලීම අඩු බැවින් රෝහල් ගත වූවාය.
මූලික වෛද්‍ය පරීක්ෂණයෙන් අනතුරුව හදිසි සිසේරියන් ශල්‍යකර්මයක් සිදු කිරීමට තීරණය විය.

එහි නිර්වින්දන වෛද්‍යවරයා වූයේ මමය.

සියල්ල කඩිනමින් සිදු කල යුතුව ඇත.
සියලු කාර්‍යය මණ්ඩලය ඒ සඳහා යුහුසුලු විය.
ඒ මරණයේ දොරකඩට වී සිටින නූපන් දරුවාට ජීවනයට පාර කියා දෙන්නටය.

එක් අයෙකුට හැර ශල්‍යාගාරයේ සිටි අනෙක් සියල්ලන්ටම කාලය ගමන් ගනු දැනුනේ විදුලි වේගයෙනි.

කාලය නැවතී තිබුණේ මවගේය.
කාලය පමණක් නොව මුලු ලොවම නතර වූ සෙයක් ඇගේ මුහුනින් දිස් විය.

බලාපොරොත්තුව හා එය සුන්වේයැයි යන චකිතයද, සතුට හා දුකද, හුදකලා බව හා අසරණ බවද යන වදනින් නොකී සිතුවිලි සමූහය ඇගේ ඉරියව් කියා පාන්නට විය.

ඉතා කෙටි කලක් තුල දරුවා සැත්කමින් ඉවතට ගනු ලැබිණ.
සියලු ප්‍රතිකාර, ප්‍රතිකර්ම කෙරුනද ඒවන විටත් ඔහු මරණයේ දොරින් ඇතුල්වී නැවත නොඑන්නට බොහෝ දුර ගොසිනි.

අම්මේ... ,මා එලෙස ඇයව ඇමතුවේ සිදුව ඇති දේ පවසන්නටය.

මහත්තයෝ මගේ දරුවා නැති වෙලා නේද?..

ඇය එසේ අසන ලද්දේ ඇගේ සිතෙහි වූ සැකය දුරු කරගනු වස් නොව සිදුව ඇති දේ ඇය මේ වන විටත් වටහා ගෙන ඇති බව මා හට ඇඟවීමට බව ඇගේ මුහුණේ ඉරියව් කියා පෑවාය.

බොහෝ දෙනා ඇය අස්වසාලනුවස් බොහෝ දේ කීහ.එහෙත් ඇය කිසිවක් නොකීවාය.

ඇගේ දෙනෙතින් වැටුනු කඳුලු බිඳුවක් මගේ අතට වැටින.
මගේ අත පිලිස්සෙන තරම් උනුසුමක් හා එහි මහා බරක් මට දැනින.

ඒ ගලන්නේ,වදනින් නොකී ඇගේ හිතේ උපන් මහා ගින්නත්,තනිව දැරිය නොහැකිව කඩා වැටෙන හිතේ උපන් මහා බරත්, බව මට සිතුනි.

ඒ මට හිතෙන හැටිය.


No comments:

Post a Comment