මං වයසට ගිහිල්ලා

දිනය; සැප්තැම්බර්13,වසර 2009,ඉරිදා දිනයක්,

සිත් දිනපොතෙන් බ්ලොග්දින පොතට,සටහන් අංක 11

මං වයසට ගිහිල්ලා..................................

රූපවාහිනිය මත තබා ඇති එහි දුරස්ථ පාලකය මත මකුලුවෙකු දැලක් බැඳ තිබුණි.

මාගේ රූපවාහිනී යන්ත්‍රය ඇත්තේ මාගේ නිදන කාමරය තුලය.
එසේ තබන්නට හේතුව හුදෙක්ම ඇඳට වී ඉතා සැහැල්ලුවෙන් එය නැරඹීමය.

කාර්‍යබහුල දිනයක සියලු වැඩ අවසානයේ ඉතා සැහැල්ලුවෙන් අඩ නිද්‍රාගතව ඒ දෙස බලා හිඳීම අමුතුම ආකාරයේ ආශ්වාදයක් ගෙන දෙන්නකි.

මේ පුරුද්ද ඇතිවුනේ සෑහෙන කලකට ඉහතදීය.එකල ඇතැම් විට රූපවානිය නරඹමින්ම නින්ද යයි.
විඩාබර සිතට සතුටක් හා විවේකයක්ද ,අලුත් දැනුමක් හෝ අලුතින් හිතන්නට යම් නිමිත්තක්ද මතු කරමින් එකල වැඩසටහන් දිග හැරුනි.

මකුලු දැලද ඉවත් කොට රූපවාහිනිය මත ඇති දුහුවිල්ලද පිස දමමින් මා සිතුවේ හුඟ කලකින් රූපවාහිනිය නැරඹීමට නොහැකිවූ බවය.

සවස සේවා මුරය සඳහා රෝහලට ගිය මා, ටිකක් වේලාසනින් එහි ගොස් තිබූ නිසා, විවේක කාමරය වෙත ගියේ කහට කෝප්පයක රස විදීමටය.

මිතුරෙකුත් සමඟ කතාබහෙහි යෙදෙමින් එහි සිටින අතර තුර එහිවූ රූපවාහිනියේ නන්දා මාලිනී විසින් ගයනු ලබන “සුළං කපොල්ලේ” ගීතය විකාශනය විය.
ඉබේටම වාගේ මට කියැවුනේ, අනේ, මේ වගේ ගීත තවමත් විකාශනය වෙනවා නේදැයි? කියාය.

ඒත් සමඟම අප කතාබහේ මාතෘකාවද රූපවාහිනිය වෙතට යොමුවිය.

ඔහුට මා පැවසුවේ බොහෝ කලකින් මා රූපවාහිනිය නැරඹුවේ නැති බවය.

එය නැරඹීම කාටවත් බාධාවක් වන බැවින්, එය නරඹන්නට එපා කියා කවුරුවත් කීවේවත් නැත.
නැරඹීමට මා හට ඕනෑතරම් කාලයද තිබිණ.
එහෙත් ඇයි මා මෑතක සිට රූපවාහිනිය නරඹන්නේ නැත්තේ?

මට දැන් බලන්න හිතෙන්නේ නැහැ... මම කීවෙමි.

හිතෙන්නේ නැති වන්නට හේතුව කුමක්ද? ඔහු විමසීය.

මමද ඒ ගැන එතරම් සිතා නොතිබිණ.
මේ ඒ ගැන විශ්ලේෂනය කිරීමට හොඳම අවස්ථාව යැයි හැඟුනු නිසා, ඔහුත් සමඟ එක්ව එයට හේතුවක් සොයන්නට වීමි.

යමක් බලන්නට හිතෙන්නේ, එහෙමත් නැතිනම් ආශාවක් උපදින්නේ, එමඟින් තමනට, යම් හෝ වින්දනයක් හෝ රසයක්, එසේත් නැතිනම් ප්‍රයෝජනයක් ලැබෙන්නේ නම් පමණි.
එසේ නම්,එයින් නිගමනය වන්නේ දැන් විකාශනය වන වැඩසටහන් වලින් මා හට එවන් වූ වින්දනයක්, රසයක් හෝ ප්‍රයෝජනයක් ඇති වන්නේ නැති බවය.

ඒ ඇයි ?... මිතුරා විමසීය.

ගීත නම් ගන්නට දෙයක් නැත.
සමහර ගීත වල තේරුම තියා ශබ්ද රසයවත් නැහැ.
ඔක්කොම ගීත රැප් වෙලාය. පොප්-හිපොප් වෙලාය.
ගීතයේ අර්ථය එක දිහාවකට ගලාගෙන යයි. රූප රචනාව තවත් කොහේදෝ දිහාවකට ගලාගෙනයයි.

ටෙලි නාට්‍යයද වැඩැක් නැහැ.
ගොඩක් ඒවායේ තියෙන්නේ එකම කථා තේමාවය.
වෙනස් වන්නේ චරිත වල නම් ගම් පමණය.
බොහෝ නාට්‍යය එක තැන පල් වෙයි.
සති ගණනකට පසුව බැලුවත් කිසිදු ප්‍රශ්ණයක් නැත. අතර මැද කතාව තමන්ටම ගොතාගත හැක.
ඒවා තුල හිතන්නට යමක් ඇත්තේම නැත.
කතා ඔහේ ගලාගෙන ගලාගෙන යයි.
හරියට ගඟක් ගලාගෙන ගලාගෙන ගිහිල්ලා මුහුදට වැටෙනවා වාගේය.

හාස්‍ය උත්පාදක නාට්‍ය බොහොමයක් ඇත.
ඒවායින් උපදින්නේ හාස්‍යයට වඩා ජුගුප්සාවය.

බොහෝ නලු නිළියන්ගේ රඟ පෑමද එසේමය.
ඔවුන්ගේ අභිනයන්, චරිතයේ හැඟීම් කිසිවක් උත්පාදනය කරන්නේ නැත.
ඇතැමුන් හරියට ප්‍රවෘත්ති නිවේදකයන් වාගේය.
ඔහේ දෙබස් කියයි.

විමර්ශණාත්මක, පර්යේශණාත්මක වැඩසටහන් නැතුවාම වාගේය.

ටික කලකට ඉහතදී, ඇතැම් චැනල හරියට බාල ඝනයේ යුධ චිත්‍රපටි වාගේය.
උදේ සිට රෑ වෙන තුරුම යුද්ධයය.
එකම ප්‍රවෘත්තිය එකම දවසේ විකාශනය වන වාර ගණන ගිනිය නොහැකි තරම්ය.
එයට වඩා කෙතරම් නිර්මාණශීලීව යුද්ධය වුවත් ඉදිරිපත් කරන්නට තිබුනාදැයි සිතුනු වාර අනන්තය.

බල්ලන්ට මැක්කන් බෝවන්නා සේම හැම චැනලකම SMS වැඩසටහන්ය.
ඇතැම් චැනල වල ඒවා උතුරා දෝරෙ ගලා යයි.

ප්‍රවෘත්තිද ඒ ආකාරමය.
දැන් එක එක මාතෘකා ඔස්සේ ප්‍රවෘත්ති කියයි.
ගම ගැන, රට ගැන, සංවර්ධනය ගැන, අපරාධ ගැන, ලෙස ඕනෑම විදියේ මාතෘකාවක් දාගෙන, ඒකට ඉස්සරහින් රූප රචනාවක්ද දාගෙන, ඒකට අනුග්‍රාහක භවතෙක්ද සොයාගෙන ඉදිරිපත් කරයි.
ඔය ඔක්කෝම කරත් හිතන්නේ නැත්තේ අන්තර්ගතය ගැනයි.
සමහර ප්‍රවෘත්ති වල අන්තර්ගතය‍ නිකම්ම නිකං පුස්සකි.
ඇතැම්විට ප්‍රවෘත්තියක් කියලද හිතාගන්නවත් බැහැ.
සමහරු එලිසමයට ප්‍රවෘත්ති කියයි.
ප්‍රවෘත්තියට අර්ථ කථන සපයයි.

ඒ ප්‍රවෘත්ති ගැනය.

උදේට එකෙක් පත්තර කියවන්න ගත්තහම අනෙකුන් ඔක්කෝම පත්තර කියවයි.
පැය ගණන් කියවලා කියවලා හති වැටෙනකම්ම කියවයි.

ඊට පස්සේ, මුණ හෝදයි, මේකප් දමයි, ව්‍යායාම කරයි, කෑම හදයි,ඒවා කයි,කේන්දර බලයි,ඊට පස්සේ සෞඛ්‍ය පාඩම, දවල් බත් කන වෙලාවෙ නොදිරවන ගීත,හවසට කමකට නැති කාටූන් නැත්නම් ළමා ගීත, ඇතැම් ඒවා නම් ළමයින්ටද වැඩක් නැතිවාසේය.
එයින් ඔබ්බට ගිය ළමා වැඩ සටහන්ද නැත.

ඔය ඔක්කොම මැද්දේ අතරින් පතර වෙලාව මතක්කර දෙයි. ඒ අතරෙම එකම ප්‍රවෘත්තිය එක එක විදියට කෑලි කෑලි කියයි.

හැම චැනලයක්ම එක වාගේය‍.
හරියට නිවුන් සහෝදරියන් වාගේය.
විවිධත්වයක් දන්නේම නැතුවා සේය.

ඉතින් ඔන්න ඕවා තමයි හේතු....මම කීවෙමි.

බලද්දි ඕනෑවාටත් වැඩිය හේතු ගොඩයි.
මම හිතන්නේ උඹ මහ සර්ව අසුභවාදියෙක්!.... මිතුරා කීවේය.

මටත් එහෙම හිතෙනවා.මම කීවෙමි.
ඒත්, එහෙමනම් මම ඇයි ඕවා ඉස්සර කිව්වේ නැත්තේ?

ඇයි?..........

ඒ, ඒ කාලෙ වැඩසටහන් මීට වඩා හොද නිසාද?
කලකට ඉහතදී ගිජු ලෙස රූපවාහිනිය නැරඹූ මා අද එසේ නරඹන්නේ නැත්තේ, පෙර වැඩසටහන් වලින් මා ලද රසය අද විකාශනය වන වැඩසටහන් වලින් මා හට ලැබෙන්නේ නැති නිසාද?

ඒක එහෙම වෙන්න බැහැනේ.
ලෝකේ දියුණු වෙද්දි ඔය අංශයනේ මුලින්ම දියුණු වෙන්නේ.

ඒ නිසා මම අසුබවාදියෙක් වෙන්නනම් බැහැ,මම කීවෙමි.

මට මෙහෙම හිතෙනවා.
මෙතන තියෙන්නේ පරම්පරා ප්‍රශ්ණයක්.

ඒකිව්වේ,? මිතුරා ඇසීය.

ඒ කිව්වේ, මම වයසට ගිහිල්ලා...

මට මේ අලුත් පරමපරාවේ වැඩසටහන් දිරවන්නෑ. ඒකයි,

මොකද........, මම නොබැලුවාට කොච්චර දෙනෙක් තලු මර මර ඕවා බලනවාද?
එවා හොදයි කියනවාද?

ඔව්, උඹ වයසට ගිහිල්ලා මිතුරා කීය.

ඔව්..........,ඒ කියන්නේ මම වයසට ගිහිල්ලා..........!
පරම්පරා පරතරයකුත් ඇති වෙලා .......!

ඒ මට හිතෙන හැටිය.