දිනය; ඔක්තොබර් 13, වසර 2010, බදාදා දිනයක්,
සිත් දින පොතෙන් බ්ලොග් දින පොතට සටහන් අංක 19
නින්ද නැති රැයේ..............
වෛද්‍ය වෘත්තිය නිදි වර්ජිත රාත්‍රීන් කොතෙකුත් ඇති රැකියාවකි.
මෙලෙස නිදි වරන සෑම දිනකම මාගේ සිතට නැගෙන ගීතයක් වන්නේ කපුගේ මහතා ගයන නින්ද නැති රැයේ ගීතයයි. එම ගීතයේ අන්තර්ගතයෙන් කියැවෙන නිදි නැති රාත්‍රිය හා මාගේ නිදි වැරීම අතර කිසිදු සබඳතාවක් නොමැති වුවද, නින්දක් නොමැති වීමත් රාත්‍රියක් වීමත්, මේ ගීතය එවන් අවස්ථාවක මාගේ සිතට ඇතුලු වන්නට හේතු වනවා ඇත.
මෙම ගීතය මා මුලින්ම ශ්‍රවණය කලේ අට වසරේ ඉගෙනුම ලබන අවදියේදීය. ඒ යුගයේ මෙම ගීතය මට ලස්සන තනුවක් සහිත ගීතයක් පමණක් විය.
එහෙත් වයසින් මුහුකුරා යත්ම ගීත ශ්‍රවණයේදී මාගේ අවධානය ගීතයක පද වැලේ අරුත කෙරෙහිද යොමුවන්නට විය. ගීත වල අරුත වැටහෙන්නට පටන්ගත්දා සිට මා ගීත ඇසීම පසෙකලා ගීත රස විඳීමට පෙළඹුනෙමි. අරුත්බර ගීත සොයමින් ඒවායේ අරුත ගායකයාගේ කට හඬෙන් සහ සංගීතයේ ආධාරයෙන් වින්දනයට මා ලොල් වූයෙමි. ඇතැම් ගීත වල අරුත වින්දනයට එනම් ඒ හැඟීම් එයාකාරයෙන්ම දනවන්නට ගායකයා හා සංගීතඥයා දක්වන දායකත්වය හා සමත්කම ගැන මා විස්මයට පත්වීමි. නිතැතින්ම එවන් කට හඬවල් සහිත ගායකයින් මාගේ ප්‍රියතම ගායකයින් බවට පත්විය. එහෙත් අභාග්‍යක මහත වන්නේ අද නව පරපුරේ බිහිවන අති විශාල ගායක පරපුර තුල කටහඬෙන් හැඟීම් දනවන්නට සමත් වූවන් සිටින්නේ ඉතාම අතලොස්සක් වීමයි. ඇත්තෙන්ම නැතුවාම වාගේය. රිද්මය මුල් කරගත් ගීත සංස්කෘතියක් තුල එවන් ගායකයින්ට හා ගීතයන්ට අවකාශයක් නැතිද යන්න මට ගැටලුවකි.
ගීත රචකයින් ලියන්නාවූ ඇතැම් ගීතයන් තුල ඔවුන් ප්‍රකාශණයට අදහස් කල දේට ඔබ්බෙන් වූ බොහෝ දේ එම ගීත ශ්‍රවණයේදී මතුවන අවස්තා එමට ඇත.
එවන්වූ ගීත අතුරින් මා හට ද්විත්ව අරුත් දනවන ගීතයක් ලෙස කපුගේ ගයන නින්ද නැති රැයේ ගීතය හැඳින්විය හැක.
මෙහි රචකයා වින්දනීය වූ ගීත රාශියක් සිංහල ගීත ක්ෂේත්‍රයට දායාද කල රත්න ශ්‍රි විජේසිංහ ය. සංගීතය ගුණදාස කපුගේ ගේමය.
නින්ද නැති රැයේ.....සඳ කඳුලු මීදුමේ.......
හැංගිලා අඬන්නෙ ඇයිද ප්‍රථම ප්‍රේමයේ......
තාරකා දියේ ගිලී නිල් එළිය නිවේ.....
වැහි බිංදු වැටේවී.... රෝස පෙති කඩා හැලේ.......
කිළිපොලා යමින් සැලී යමින් නොනිම් සීතලේ....
තුරුලු වෙමි දෙනෙත් පියා.... ඔබගෙ උණුසුමේ..........
ජීවිතය ඉතින් අපේ සිහිනයක් නොවේ....
හෙට උදේම අවදි වී යා යුතුව තිබේ.......
රැය ගෙවේ සඳත් නිවේ දුරයි ජීවිතේ........
ඉතින් අවසරයි මගේ පුංචි කුමරියේ......
ක‍ටුවලට දෙතොල් තියා මලක් නැති ගසේ.......
සිඹිමි එකම හාදුවයි සොඳුර එය මගේ........
නිදි නැති මංගල රාත්‍රියේ ප්‍රථම ප්‍රේමයේ මතකයන් අවදි වී වැලපෙන තම මනාළිය කඳුලු මීදුමක සැඟවී හඬන සඳකට උපමා කෙරෙයි.
තාරකා, දියේ ගිලුනු කල එහි නිල් එලිය නිවෙන්නා සේ කඳුලු පිරීමෙන් තාරකා වන්වූ ඇයගේ නෙතු යුගෙහි දීප්තිය නැතිව යයි.
වැහි බිංදු සේ කඳුලු කඩා වැටෙමින් රෝස පෙති වන් වූ ඇගේ දෙතොල් සලිත වෙයි.
වයසින් මුහුකුරා ගිය, ජීවිතයෙහි යථාර්තය අවබෝධ කර ගත් පරිණත වූ ඔහු (මනාළයා) මෙසේ පවසයි.......
මේ සියල්ල දකින මාගේ සිත කිලිපොලා යතත් කිසිවක් නුදු‍ටුවා සේ මා දෑස් පියා ගෙන ඔබ උණුසුම පතා තුරුලු වන්නෙමි.
සොඳුරිය...... ජීවිතය යනු සිහිනයක් නොවෙයි. එහි යතාර්ථය ක‍ටුක වුවද අප එයට මුහුණ දිය යුතුය.
එනිසාම ඔබගේ ප්‍රථම ප්‍රේමයේ සිහිනයෙන් ඔබ අවදි වී හෙටින් ඇරඹෙන අපගේ නව දිවියට එක්ව මුහුණ දෙමු.
මේ රාත්‍රිය තව ටික මොහොතකින් ගෙවේවි. මේ සඳත් නිවේවි. එලෙසම මේ ක‍ටුකත්වය පවතින්නේද ටික කලකටය.
එහෙත්, හෙටින් ඇරඹෙන අප ජීවිතය බොහෝ දුරය.
වෙනකෙකු නුඹේ සිත් කුසුම නෙලාගෙන ඇත. ප්‍රේමයේ සිත් කුසුම නෙලූ බැවින් ක‍ටු අත්තක් වන්වූ පුංචි කුමරියේ, මට ඉඩ දෙන්න, ඔහු මෙන්ම මමද නුඹට ආදරෙයි. එනිසාම ඔහුගේ හාදුව මෙන්ම මගේ මේ හාදුවද නුඹට උණුසුමක් ගෙන දේවි. ඒ හාදු දෙක අතර වෙනසක් නොහැ‍ඟේවි. එහෙත් ඒ හාදුව ඔහුගේ නොවේ මාගේය.
ඒ, ගීතයෙන් මතුවන එක් අර්ථයක්ය.
එලෙසම, තම ප්‍රථම ප්‍රේමය මල් ඵල ගැන්වීමට අපොහොසත් වූ අවාසනාවන්ත පෙම්වත් යුවලක අනියම් හමුවක් ගැන මේ ගීතයෙන් අරුත් ගැන්වෙන අපූරුව මෙසේ සටහන් කල හැක.
එහිදී ප්‍රථම ප්‍රේමයේ පෙම්වතා තම පෙම්වතිය අමතමින් මෙලෙස පවසයි.
මගේ සොඳුරිය........ , මේ නිදි නැති රාත්‍රියේ, අප ප්‍රථම ප්‍රේමයේ මතකයන් අතර සැඟවී නුඹ අඬන්නේ කිමද?
සඳක් වන්වූ නුඹේ මුහුණ කඳුලින් වැසී ඇත. තාරකා වන් වූ නුඹේ නෙතු යුගෙහි දීප්තිය කඳුලින් බොඳවී නිවී ගොස් ඇත.
වැහි බිංදු සේ කඳුලු කඩා වැටෙමින් රෝස පෙතිවන්වූ නුඹේ දෙතොල් සලිත වෙයි.
නුඹ නොමැති මා මිය ගොසින්ය. තනිකඩව මා ගෙවනා මේ ජීවිතය උණුසුමින් තොරය. ලෝකයා කුමක් කීවත් කලත් ඒ සියල්ලට දෑස් පියා, නොනිම් වූ සීතලෙන් කිළිපොලා යන මගේ ගතත් සිතත් නුඹේ උණුසුම සොයා නුඹට තුරුල් වෙයි.
එහෙත් සොඳුරිය, මේ මොහොත කොතරම් සුන්දර වුවත් අප ගෙවන මේ ජීවිතය සිහිනයක් නොවෙයි. එනිසාම මේ සිහිනෙන් අවදිවී ක‍ටුක වූ යථාර්තයට අප නැවතත් හෙට සිට මුහුණ දිය යුතුව ඇත.
මේ රැය ගෙවේවි. මේ සඳත් නිවේවි. තව ටික මොහොතකින් අප මේ සුන්දර හමුව නිමා කල යුතුව ඇත. එහෙත් කළනොකිරෙන්න. මන්ද අප ජීවිතයේ තව බොහෝ දුරක් ඇත.
මගේ පුංචි කුමරියේ සියල්ල අමතක කර දමා ඉතින් මට අවසර දෙන්න. තාවකාලික වුවත් අප මේ මොහොත සතුටින් ගත කරමු. මා නෙලන්නට සිටි මේ ප්‍රේමයේ කුසුම වෙනකෙකු නෙලා ඇත.මලක් නොමැති ක‍ටු අත්තක ඵලක් නූපදී. එලෙසම අප මේ හමුව අපට ඵලක් ගෙන නොදේවි. තහනම් පෙමක් ක‍ටු අත්තකට දෙන හාදුවක් වැනිය. එතරම්ම භයංකරය. එහෙත් මා සොඳුරිය, ඒ ක‍ටු අත්තේ ක‍ටු වලට මා දෙතොල් තියා සිඹින්නේ නුඹට ඇති මාගේ අත්‍යන්ත ප්‍රේමය නිසාවෙනි. ඒ හාදුව කවදත් මා ඔබට දෙන ප්‍රේමයේ එකම හාදුවය.
මෙලෙසින් මේ ගීතයේ පද වැලෙන් එකිනෙකට හාත්පසින් වෙනස් වූ අර්ථ දෙකක් නිරූපනය වන අයුරු ඉතා අපූරුය. ඒ අපූර්වත්වයම මා මේ ගීතයට බැඳ තබන්නට සමත් වෙයි.
ඒ මට හිතෙන හැටිය......
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
මගෙත් ඉතාම ප්‍රියතම ගීතයක්. කපුගේගෙ ගීත මට මගේ ජීවිතය වගේ. මේ ගීතය මම රසවින්දෙ ඔබ තැබූ සටහනේ දෙවැනි අර්ත නිරූපනය විතරයි. ඒත් ඔබේ ලිපියේ මුල් විග්‍රහයට මට ගොඩක් ආස හිතුනා. මම ආයෙත් කීප සැරයක්ම ගීතය ඇහුව. අළුත් ගීතයක් ඇහුව වගේ මට දැනුනේ. කපුගේ කවදාවත් මැරෙන්නෙ නෑ.
ReplyDelete