දිනය; ඔක්‍තෝබර් 12, වසර 2010,අඟහරුවාදා දිනයක්,
සිත් දින පොතෙන් බ්ලොග් දින පොතට සටහන් අංක 18
මරණයේ දොර‍ටුපල්ලා.............................
ජීවිතය හා මරණය අතර ඇත්තේ පුදුමාකාර සබැඳියාවකි.
ඒ සබැඳියාව නිසාම ජීවිතය පුරාවටම, මරණය ජීවිතය හා ලුහුබඳිමින් ඒ පසුපසම ගමන් ගනී.
ජීවිතය මරණයේ අත ගන්නා තුරුම ඔවුන් වෙන් වෙන්ව නුමුත් එක්ව ගමන් ගනී.
ජීවිතය හා මරණය අතර ඇති මේ අපූර්ව සම්බන්ධතාවය පිළිබඳ අවබෝධය පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස් වෙයි. මේ අවබෝධයේ තරම මත එකිනෙකා ජීවිතය හෝ මරණය දෙස බලන ආකාරයද වෙනස් වේ.
රෝහලක දැඩි සත්කාර ඒකකයක් යනු ජීවිතයත් මරණයත් අතර සරණ මංගල්‍යය වලකාලන දුෂ්ඨයන් ( මරණයට එරෙහි ) පිරුණු ස්ථානයකි.
ජීවිතය හා මරණය අතර ප්‍රේමය ඔඩුදුවා, හොර රහසේම පැන යන්නට තනන විට එයට අකුල්හෙලනුවස් රෝගීන්ව මෙතැනට ගෙනැවිත් දමයි.
මමත් ඔවුන්ගේ ප්‍රේමයට එරෙහිවන දුෂ්ටයින්ගෙන් කෙනෙක්මි. අපගේ සටන ජයගන්නවා යනු ජීවිතය මරණයෙන් වෙන්කිරීමය. එහෙත් ඒ වෙන් කිරීම තාවකාලිකය. මන්ද කවදා හෝ දිනයක ඔවුන් නැවතත් හොරෙන්ම හෝ එළිපිටම එකතු වන බැවිනි.
මරණය හා ජීවිතය පිළිබඳව ඇති අවබෝධය පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස්ය. එයට පුද්ගල පෞරුෂ ලක්ෂණ මෙන්ම සමාජීය සංස්කෘතික ගති ලක්ෂණද බෙහෙවින්ම බලපායි.
විවිධාකාර වූ දෘෂ්ඨීන් සහිතවූද, විවිධාකාර සමාජ හා සංස්කෘතික පසුබිම් වලින් පැමිනෙන්නාවූද රෝගීන් හා ඔවුන්ගේ ඥාතී හිත මිත්‍රාදීන් ඇසුරට දැඩිසත්කාර ඒකකයේ මාගේ සේවා කාලය තුලදී මා හට ඉඩ ලැබෙයි. ප්‍රථිකාර කිරීම හැරුනු කොට මේ මිනිසුන් තුල පවතින විවිධත්වය හා විචිත්‍රත්වය කෙරෙහි මා බෙහෙවින්ම ඇලුම් කරමි.
මරණය හා ජීවිතය ගැන මිනිසුන් තුල පවතින විවිධාකාර දෘෂ්ඨීන් හා මතවාද දෙස මෙසේ බලා සිටින විට මා තුල ඒ ගැන පවතින ආකල්පයද විමසා බැලීමට මාහට අවස්තාව උදා වෙයි.
සෑම මිනිසෙක්ම බොහෝ විට ජීවිතය කුමක්දැයි හෝ මරණය කුමක් දැයි සිතන්නට පෙළඹෙන්නේ තමන් හෝ තමන්ගේ සමීපතමයෙකු මරණයට පත්වුවහොත් හෝ අසාධ්‍ය වූ විටය. එසේ සිතන විට ඔහුට ඔහුගේ පුද්ගලික අත්දැකීම් හෝ සමාජීය සංස්කෘතික බලපෑම් වලින් මිදීමේ අවකාශයක් උදා නොවෙයි. මේ බලපෑම් හේතුවෙන්ම ඔවුන්ට ජීවිතය හා මරණය අතර පවතින යථා සබැඳියාව ගැන අවබෝධයක් ලැබිය නොහැකි වෙයි. යම් හෝ අවබෝධයක් ලැබූවද කල් යත්ම තමා පෙර සිටි තැනටම තල්ලුවන්නේ මේ බලපෑම් හේතුවෙනි.
මරණය හා බැඳුනු වියෝව ඉතා වේදනාකරීය. එය කාටත් පොදු වේදනාකාරී අත්දැකීමකි. නමුත් මේ වේදනාවේ ප්‍රමාණය පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස් වන්නේ ඔවුන් ජීවිතය හා මරණය කෙරෙහි දක්වන ආකල්ප මතය.
ජීවත් වන සැවොම මිය යති. එහෙත් ඉන් අති බහුතරය ජීවත් වන්නේ තමන් මිය නොවන්නවුන් යන ආකල්පය මතය. සැබවින්ම එය ආකල්පයක්ද නැතිනම් සිහිනයක්ද යන්න මට ගැටලුවකි. මන්ද විටෙක ඔවුන් එම සිහිනෙන් අවදි වන අතර නැවතත් එම සිහිනයම දකින්නට පෙළඹෙති. මා මෙය සිහිනයක් යැයි සිතන්නේ ජීවත් වන කා අසලත් සිටින මරණය නොදැක සදා ජීවත්වන්නන් සේ සැවොම හැසිරෙන බැවිනි.
දුප්පත්-පොහොසත්, අඩු කුල-ඉහල කුල, උගත්-නූගත්, යහපත්-අයහපත්, ලස්සන-අවලස්සන, වාසනාවන්ත-අවාසනාවන්ත ආදී මෙකී නොකී විවිධත්වයන්ගෙන් හෙබි අයවලුන් අසාධ්‍ය වී මෙතැනට පැමිණෙති.
ඒ සැවොම විඳිනා දුක එකාකාරමය. ඔවුන් සැවොම මුහුණ දෙන මරණය එකාකාරමය. සැවොම මරණය ඉදිරියේ සමාන වෙති.
තමන් පිරිවරා මහා සෙනඟක් සිටියත්, තමන් හුදකලාව විසුවත්, මරණයට මුහුණදිය යුත්තේ තනිවමය. ඒ සැවොම තමන් රැස් කල සියල්ල පසෙක ලා ජීවිතය හැර යති.
තැවෙමින්, දැවෙමින් , එකිනෙකා පරයායමින් මේ කෙටි ජීවිත කාලය මිනිසුන් ගත කරති. තමන් රැකෙන්නට , තමන් උසස් වන්නට, තමනට රැස් කර ගන්නට මිනිසුන් කොතරම් වලිකන්නේද? අනුන් පෙලන්නේද ? ඒත් ඒ කිසිදු මොහොතක ඒ සියල්ලෙහි ඇති නිෂ්ඵලත්වය බහුතරයකට නොතේරේ. එසේ තේරුනි නම් මේ ලොව මීට වඩා කෙතරම් සුන්දර වනු ඇත්ද?
වරෙක මට, මා මරණයේ දොර‍ටුපල්ලෙකැයි සිතේ. එසේ සිතෙන්නේ, මිනිසුන්ගේ ජීවිතය මරණය සොයා යන ගමනේ අවසන් දොර‍ටුව මුරකරන්නෙකු ලෙස මා සිටින බැවිනි.
මේ දොර‍ටුව කරා පැමිණ ඉන් නැවත හැරී ගිය හා දොර‍ටුවෙන් නික්මගිය මිනිසුන් හා ඔවුන්ගේ ලබැඳියන් ඇසුරෙන් මා ජීවිතයට උගෙන අවබෝධ කරගත් පාඩම ගැන මා ඔවුන්ට කෘතවේදී වෙමි.
ඒ අප කවුරුත් මැරෙන බවය.
එය කොතරම් සරල දෙයක්ද ?
ඒ සරලත්වය හේතුවෙන්ම අප බොහෝ දෙනෙකුට එය නොතේරේ.
ඒ නොතේරුම්කම නිසාම අප කවුරුත් අමරණීය මිනිසුන් ලෙස ජීවත් වන්නට තනමු.
එනිසාම අප දිනපතාම මැරි මැරී උපදිමු.
විටෙක මමද එසේමය............
ඒ මට හිතෙන හැටිය................
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment